Rennen, omdat er levens vanaf hangen!

De laatste eerste Kerstdag...

Zoals elk jaar stonden we eerste Kerstdag vroeg in de keuken om een Kerstmaaltijd voor te bereiden. Ik dekte de tafel feestelijk met een nieuw linnen tafelkleed, goudkleurig bestek en van Pinterest geplukte kerstversieringen. Dit jaar stond Shepards pie met kippendij, stoofpeertjes en sinaasappel ijs op het menu. Papa hield van samenzijn en een goede maaltijd en ik vond het heerlijk om me hiervoor uit te sloven, ik was dol op hem. Omdat papa de laatste maanden meer en sneller moe was en wat wankel op de benen leek, regelde ik een Valyspas zodat hij niet zelf terug hoefde te rijden. Onderzoeken naar deze klachten gaven geen antwoorden. En mijn vaders levensstijl was gezond; hij at gezond, rookte en dronk niet en sportte graag. De laatste jaren was dit vooral fietsen en baantjes trekken in het zwembad waar hij heerlijk over kon opscheppen. Het laatste cardiologisch onderzoek gaf vlak voor de Kerst een hoopvol bericht: ‘De uitslagen zijn prachtig, met dit hart kunt u oud worden’.

Terug naar eerste Kerstdag... De Valys taxi arriveerde en bij aankomst knuffelden we elkaar. Papa hield me altijd lang en stevig vast en fluisterde in mijn oor: ‘Wat fijn om je te zien lieverd en wat zie je er prachtig uit’. Op de bank neergeploft vertelde papa hoe de taxirit was verlopen, wie de taxichauffeur en mede reisgenoten waren, waar zij vandaan kwamen en wat zij deden. Papa was een verbinder; hij hield van mensen, maakte makkelijk contact en was geïnteresseerd in hun verhaal. Aan tafel zat ik graag naast pap, dan kon ik hem nog even aanraken of knuffelen. En nu hij wat achteruit leek te gaan verzorgde ik hem graag wat meer en zo kon ik ook makkelijker zijn bord voor hem opscheppen.

Mijn vader kon altijd goed eten, een tweede bord was heel gewoon. Dit jaar was dat anders, na het eerste bord wreef hij over zijn buik en vertelde hij dat hij vol zat. Ik zag dat hij geen stoofpeertjes had genomen en daar hield hij altijd zo van. Hij kon ook wel wat meer aankomen, dacht ik nog. Dus ik vroeg hem of hij nog stoofpeertjes wilde proeven. Hij schepte één stoofpeertje op zijn bord, sneed het in kleine stukjes en at het. Na de maaltijd zei hij: 'Ik ga daar even zitten’ en hij wees naar de bank. En daar begon de ellende! Papa kreeg het koud en begon te rillen. Ik voelde aan zijn voorhoofd en dekte hem toe met een wollen deken, maar hij kreeg het niet warm. De Valys taxi arriveerde te vroeg maar daar waren we blij mee want papa wilde naar huis. Hij had het koud, was moe en wilde naar bed.

Tweede kerstdag brak aan. De tafel was gedekt voor een maaltijd met de kinderen en hun aanhang toen de telefoon ging. Het was mijn zus, ‘Nat, het gaat niet goed met papa, hij is vannacht flauwgevallen in de badkamer.’ Papa was die nacht naar de wc gelopen omdat hij misselijk was en het gevoel had te moeten overgeven en viel flauw. Omdat we het niet vertrouwden werd de ambulance gebeld. Mijn broer en ik besloten ook naar Langbroek te rijden. Toen we de straat inreden zagen we dat papa op een brancard het huis uit werd gereden. Hij zwaaide naar ons met een glimlach op zijn gezicht, niet wetende wat er boven zijn hoofd hing. Een dag later werd uitgezaaide alvleesklierkanker geconstateerd en drie maanden later overleed hij. In die tussentijd heeft hij alles aangegrepen om nog wat langer te leven en hebben wij hem hierin begeleid en verzorgd. We leefden van dag tot dag waarin het wekelijks, terugkerende ritme van; 3 weken chemo, 1 week rust, onderzoeken, een scan en afspraak met de oncoloog, het leven bepaalde. Afhankelijk van deze onderzoeksuitslagen, de conditie van mijn vader, het advies van de oncoloog en mijn vaders keuze, zou dit ritme wel of geen voortgang krijgen. We hebben in die weken van alles meegemaakt. Al vrij snel na de diagnose kreeg mijn vader een galblaasverstopping waarvoor hij met spoed moest worden geopereerd (stent). De kanker en de chemo’s gingen gepaard met bijwerkingen van vermoeidheid, verminderde eetlust, afvallen, verstopping van de darmen, moeite met urineren, ontstekingen, hoge koorts, delier, neuropathie in de voet, haaruitval, blaasjes en wondjes in mond, keel en gezicht. Elke dag was het weer een uitdaging om de tijd die we samen nog hadden te pakken. Omdat hier tegenover de intensieve zorg voor papa stond, die ook alles van ons vroeg. Overleven en leven bestond naast elkaar. 

Uiteindelijk heeft hij dapper 3 chemokuren doorstaan waarmee hij een goed resultaat boekte, de kanker was geslonken. ‘Ik zal ze een poepie laten ruiken’, zei hij bij deze uitslag. Maar op 3 april 2022, drie maanden na de diagnose overleed mijn allerliefste papa op een leeftijd van 73 jaar. 

Met mijn persoonlijke verhaal wil ik proberen duidelijk te maken dat wat het Deltaplan doet een verschil kan maken in het leven van mensen met alvleesklierkanker en dat van hun geliefden. Daarom rennen wij met een team van familie en vrienden deze sponsorloop omdat er levens vanaf hangen. Want papa’s en opa’s kunnen niet gemist worden! 

Alvleesklierkanker

Alvleesklierkanker is een van de meest dodelijke vormen van kanker. Per jaar overlijden er ruim 2.800 Nederlanders aan deze ziekte.De diagnose is zo goed als een doodvonnis vanwege de schrikbarend slechte prognose; na 5 jaar is slechts 9% van de patiënten nog in leven. Als de ziekte behandeld kan worden heeft het vaak een enorme impact op de kwaliteit van leven. Voor deze patiënten strijden wij. Een hoopvolle strijd, met steeds meer fantastische instrumenten en manieren om ziekten eerder op te sporen. Alleen samen maken we oplossingen mogelijk. 

Over het Deltaplan

Met het Deltaplan Alvleesklierkanker gaan we wetenschappelijk onderzoek versnellen, de handen ineenslaan om de beste behandeling voor iedereen beschikbaar te maken en werken aan een betere kwaliteit van leven voor patiënten. Medestrijder worden? Medestrijder worden? Wil je mij helpen? Met een donatie steun je mijn actie en het werk van het Deltaplan Alvleesklierkanker. Elke bijdrage telt!

Medestrijder worden?

Medestrijder worden? Wil je mij helpen? Met een donatie steun je mijn actie en het werk van het Deltaplan Alvleesklierkanker. Elke bijdrage telt!